Çocukken alınan bir çikolata için havalara uçarken şimdi gördüğümüz ve isteklerimizi gerçekleştiremediğimiz her şey bizi mutsuz ediyor. Bence bu yüzden mutlu kalamıyoruz çünkü hep olandan daha fazlasını istiyoruz. Aslında aradığımız o mutluluk belki de aldığımızda havalara uçtuğumuz o çikolatadadır. Bizler mutluluğun zor olduğunu düşünürüz. Hatta bazen kendi mutluluğunuzdan da vazgeçseniz karşı tarafı mutlu edemezsiniz ve mutsuzluk o kadar bulaşıcı bir duygudur ki bir süre sonra ışıl ışıl olan bir elması bile çamur birikintisine çevirebilir. Hayata hep incitici tarafından bakıyoruz belki de ya da yaşanılan kötü anılar kalıyor sadece akıllarda. Her şey geçiyor hayatta 1 yıl önce üzüldüğünüz o şeylere üzülüyor musunuz hala ya da üzüldüğünüz o günlerin tazeliği kaldı mı içinizde o günkü kadar akıtıyor musunuz gözyaşlarınızı ? Hiçbir şey eskisi gibi kalmıyor, en kötü yaşadığın şey bile zamana bırakınca geçiyor, geriye kalan sadece akıttığınız gözyaşlarınız oluyor. Mutluluk o kadarda zor olmasa gerek, aldığımız her nefes mutluluğa bir sebep. Tabi ki mutluluk kadar mutsuzluğu da yaşayacağız fakat bilmeliyiz ki zaman elbet bize mutlulukta getirecek.
Hayata olan bakış açım ise eğer bir şeyleri sevmek istiyorsak önce kendimizden başlamalıyız.
- YAŞAM VARSA UMUTTA VARDIR. - Temmuz 20, 2020
- GÜCÜNÜN FARKINDA MISIN? - Haziran 24, 2020
- ACABA AŞK MI? - Haziran 20, 2020
Muhteşem olmuş kesinlikle insan hayatına dokunan bir yazı herkesin içinden geçirdiği şeyler bayıldım
Çok güzel ve insanın kalbine dokunan bir yazı olmuş.
Çok güzel anlatmışsınız. Mutlu olduğumuz şeylerle yetinmeyi bilmiyoruz. Ve hep daha fazlasını istedıgımızde kendımızı boşluk içinde buluyoruz.Bu güzel yazınız benı çok etkiledi. Sürekli okuyucunuzum devamını beklıyorum 👏
Nasılda kalbimize dokundunuz , böyle bir yazı için çok teşekkürler 🙏
Yazı için teşekkürler, güzel olmuş; kendi görüşüme göre değinmek isterim: “hep olandan daha fazlasını istiyoruz” demişsiniz, ancak ne yazık ki (belki de iyi ki) bu insanın doğasında var: her zaman daha fazlasını istemek. Öyle olmasaydı dünyayı geliştiremezdik de zaten. Bu isteğin önüne geçemeyiz çünkü bu insanı insan yapan şeydir. O nedenledir ki hiçbir zaman bu dünyaya ait hissetmeyiz; kısıtlı oluşumuz, sınırlarımızın olması biz insanlara göre bir şey değildir. Bunda kendimizi suçlayacak bir durum yok, kendimizi ‘ufakla yetinmeye inandırmak’ gereksiz ve ‘mış gibi yapmamız’ bize bir şey kazandırmayacaktır, yapay mutluluklardan başka. İnsan ruh haline göre ve yaşantısına göre kendi mutluluk ölçeğini belirler.
Ayrıca son kısımda değindiğiniz “Her şey geçiyor hayatta 1 yıl önce üzüldüğünüz o şeylere üzülüyor musunuz” sorusu da insanın doğasına aykırı bir farkındalık olabilir, her ne kadar doğru söyleseniz de insan o anda içinde bulunduğu duyguların esiridir, bir yıl sonra üzülmeyeceğimizi bildiğimiz bir durum karşısında bile o anda üzülmek durumundayızdır zira biz anı yaşayan varlıklarız. Geçmiş ve geleceği yaşamayız; geçmiş ve gelecek için sadece kaygı ve pişmanlık duyarız. İnsan bilir ki mutluluk da tasa da daimi değildir; ancak bu duyguları, o an dünya onun için durmuş gibi yaşamaya meyilldir; tıpkı bir gün öleceğini bilmesine rağmen asla ölmeyecekmiş gibi davranması, bu dünyaya ait hiçbir şeye temelli sahip olmayacağını görmesine rağmen ölümüne sahiplenme çabası gibi.
Sevgiyle kalın.
İnsana dokunanan yazılar cok muhteşem