Aşk çoğu zaman karanlığı aydınlığa çevirirken çoğu zaman ise sizi o aydınlıktan bir anda dibe çekebilir. Aslında baktığımızda uzaktan her şey güzel gibi görünse de çoğu zaman içerisi yarı karanlık olabiliyor çünkü bazen hayal ettiklerimizle karşılaşamayabiliyoruz. Bana göre aşk emektir bir tende iki yürektir. Bazen çok sevdiğimizi ya da sevildiğimizi zannedebiliyoruz fakat hiç ummadığımız anlarda korkunç alışkanlıklar ya da takıntılarla karşılaşabiliyoruz. Bir binayı yaparken ne kadar kat atarsan at eğer temel iyi değilse hiç ummadığın bir anda binayı yıkılmış bir şekilde bulabilirsin. Bir şeyler için yol kat etmek lazım temelde bir şeyleri oturtabilmek ve sonuna kadar gidebilmek. Aşkta böyledir işte aslında her şey heyecanla başlar saygı ile devam eder fakat her aşk sevgi ile yürümez. Sabır gerektirir, sevgi gerektirir o ilk günkü heyecanı zinde tutmayı gerektirir. Heyecan biterse monotonlaşır, peki ya sevgi biterse saygı mı kalır? Neyi hak ettiğini bilmeli insan. Hak ettiğini göremediği yerden de gidebilmeli. Seni sevecek olan sana hayatındaki en güzel yeri ve en güzel değeri verebilmeli. Fazlasını beklemiyoruz çoğu zaman sadece olması gerekeni istiyoruz. Kendimizden azaltıp belki de onun için savaşıyoruz. Olmasa da yine oldurmaya çalışıyoruz fakat bazen her şeyi yaptıkça görüyoruz ki bizden bir şey kalmamış ve biz bir şeyleri oldurmaya çalışırken bir bakmışız ki olduramamış öldürmüşüz. Kendimiz gibi hissedemediğimiz yerde bir başkası için kendimizi bir kalıba sokmak ve kendimizi o kalıba göre şekillendirmek zorunda değiliz. Bırakın bizi biz olduğumuz için sevecek insanlar yer alsın hayatımızda dibe çekildiğimiz karanlığı çiçek bahçesi yapsın , biliyorum hayat her zaman güzellikleri ile gelmiyor ama ne var bir kere de dünyayı biz güzelleştirsek?
ACABA AŞK MI?
